มาตราซีแมนติคดิฟเฟอเรนเชียล (Semantic Diffarential Scale)

มาตราวัดเจตคติของออสกูด (Osgood Scale, 1957) มีชื่อเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า “มาตรวัดโดยอาศัยการจำแนกความหมายของคำ (Semantic Differential Scale)”

 Good  C.V.  (1957) เป็นผู้สร้างมาตรวัดแบบนี้ลักษณะของมาตรวัดจะประกอบด้วยคำคุณศัพท์ที่บรรยายลักษณะของเป้าหมายที่เราต้องการวัด ที่แสดงลักษณะที่ตรงกันข้ามกัน เช่น บวก – ลบ , เลา – ดี , ยินดี – ไม่ยินดี และระหว่างคำคุณศัพท์ทั้งคู่นี้จะมีจะมีช่วงห่างกัน 7 อัตรภาคชั้นโดยผู้ตอบจะเลือกว่าความรู้สึกที่เรามีต่อเป้าหมายนั้นอยู่ในอัตรภาคชั้นใด คะแนนเจตคติที่ได้จากการรวมคะแนนจากแต่ละข้อซึ่งอยู่ระหว่าง 1 – 7

คะแนน                1              หมายถึง เจตคติทางลบ

คะแนน                7              หมายถึง เจตคติทางบวก

แนวคิดของมาตรวัดเจตคติของ ออสกูด

Ø เป็นการวัดความรู้สึกของบุคคลหรือกลุ่มบุคคลที่มีต่อสิ่งเร้า

Ø สิ่งเร้านี้ว่า มโนมติ (Concept)

Ø มโนมติ (Concept) ต่างๆ มีความหมาย

Ø มโนมติจะประกอบด้วยลักษณะที่สำคัญหลายลักษณะหรือหลายองค์ประกอบหรือหลายมิติ

Ø มิติเหล่านั้นมาจากความหมายทางภาษา

Ø เรียกมิติเหล่านั้นว่า Semantic space

Ø มโนมติต่างๆ คือ จุดที่อยู่ใน space   

  หลักการสร้างมาตรวัดเจตคติ ของ ออสกูด

·    กระบวนการในการอธิบาย ตัดสินใจ หรือประเมินมโนมติของบุคคลนั้น สามารถเขียนแทนได้ในเนื้อปริมาณที่อยู่ในช่วงการวัดทางจิตวิทยา (Psychological contium) ซึ่งมีความเข้มมากน้อยตามลักษณะของคำคุณศัพท์ 2 คำ ที่มีลักษณะตรงข้ามกัน (Bipolar adjectives) และใช้เป็นสิ่งที่นำมาอธิบายมโนมตินั้น

·   ความแปรเปลี่ยนหรือแนวทางในการอธิบายมโนมติของแต่ละบุคคลในช่วงของการวัดจะมีลักษณะเป็นมิติเดียว และไม่ขึ้นอยู่กับช่วงการวัดอื่น

·       การตอบสนองหรือการแสดงความรู้สึกของแต่ละบุคคลที่มีต่อมโนมติในช่วงการวัดแต่ละช่วงนี้ จะอยู่ใน Semantic space และมีปริมาณตามที่ต้องการ

 ทฤษฎีความสมดุลของเจตคติ (Attitude balance theory)

มีแนวคิดว่าถ้าหากแนวคิด 2 เรื่องใดมีความเกี่ยวเนื่องกันแล้ว เจตคติต่อเรื่องราวคู่นั้นจะรวมกัน (Converge) แต่ถ้าเรื่องราวคู่ใด มีความผิดแผกแตกต่างกัน หรือไม่เกี่ยวเนื่องกันแล้ว เจตคติต่อเรื่องราวนั้นก็จะออกห่างกัน (Diverge) ดังนั้นในทางตรงกันข้าม ถ้าหากเราทราบว่าเจตคติคู่ใดที่รวมลงรอยเดียวกันแล้ว เรื่องราวและแนวคิดคู่นั้นก็จะเกี่ยวเนื่องเป็กัน แต่ถ้าเจตคติคู่ใดมีลักษณะแยกจากกันแล้ว เรื่องราวและแนวคิดคู่นั้นจะไม่เกี่ยวเนื่องกัน

        องค์ประกอบของความหมายทางภาษา

Ø องค์ประกอบด้านการประเมินค่า (Evaluation Factor)

ดี-เลว                                                     จริง-เท็จ

ฉลาด-โง่                                               มีประโยชน์-ไร้ประโยชน์

น่ารัก-น่าเกลียด                                   สำคัญ-ไม่สำคัญ

เพลิดเพลิน-น่าเบื่อ                             หวาน-ขม

สุข-ทุกข์                                                สำเร็จ-ล้มเหลว

ง่าย-ยาก                                                ชอบ-เกลียด

Ø องค์ประกอบด้านศักยภาพ (Potency Factor)

หนัก-เบา                              ใหญ่-เล็ก 

แข็งแรง-อ่อนแอ                 จริงจัง-ตามสบาย

Ø องค์ประกอบด้านกิจกรรม (Activity Factor)

               เร็ว-ช้า                                                    เป็นระเบียบ-ยุ่งเหยิง 

              ว่องไว-เฉื่อยชา                                     จอแจ-เงียบเชียบ 

              ธรรมดา-ซับซ้อน                                 ร่าเริง-หงอยเหงา

        ขั้นตอนการสร้างมาตรวัดเจตคติ

·       เลือกมโนมติที่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่ต้องการจะศึกษาเจตคติ

·       การสร้างมาตรา (Scale) คือการเลือกคำคุณศัพท์ที่ตรงข้ามกันให้เหมาะสม มาอธิบายมโนมติ

·       การจัดมาตราวัด (Scale) นำคำคุณศัพท์ที่กำหนดไว้จัดเรียงลงในมาตราวัดแบบสุ่ม

·       จัดทำคำชี้แจงและเสนอตัวอย่างคำถามคำตอบ

·       นำไปทดลองใช้เพื่อหาคุณภาพของเครื่องมือ

     การเลือกมโนมติ

•  เลือกมโนมติที่กลุ่มผู้ตอบรู้จักและเข้าใจได้ตรงกัน มีความหมายที่ชัดเจน
•  เลือกมโนมติที่สามารถกระตุ้นให้บุคคลแสดงความคิดเห็น และมีความรู้สึกที่แตกต่างกันได้มาก

    การสร้างมาตรา (Scale)

Ø  ใช้กลุ่มพิจารณา โดยเลือกตัวแทนกลุ่มหนึ่งจากบุคคลที่เราต้องการศึกษาเจตคติ แล้วเสนอมโนมติและคำคุณศัพท์ให้กลุ่มคนดังกล่าวพิจารณาความสอดคล้องต้องกันระหว่างมโนมติและคำคุณศัพท์เหล่านี้ โดยให้เรียงลำดับความสอดคล้องจากมากที่สุดไปหาน้อยที่สุด แล้วนำผลที่ได้มาเลือกไว้ประมาณ 10-20 คู่ เพื่อนำไปสร้างสเกลต่อไป

Ø   ให้ผู้เชี่ยวชาญที่เกี่ยวกับหัวข้อเรื่องนั้นโดยตรงเป็นผู้พิจารณาคำคุณศัพท์ โดยการตัดทิ้งถ้าเห็นว่าห่างไกลจากเรื่องที่ศึกษาเกินไป พร้อมทั้งให้เพิ่มเติมตามที่เห็นเหมาะสม

    การจัดมาตราวัด (Scale)

นำคำคุณศัพท์ที่กำหนดไว้จัดเรียงลงในมาตราวัดแบบสุ่ม โดยไม่แยกองค์ประกอบและทิศทาง ไม่ควรจัดให้คำคุณศัพท์ทางบวกอยู่ด้านเดียวกันหมด ควรคละกันไป เพื่อป้องกันการตอบของผู้ตอบที่ประเมินค่าโดยมีอคติ หรือตอบโดยไม่มีการพิจารณา ในการวัดแต่ละมโนมติควรใช้คำคุณศัพท์คู่ประมาณ 5-30 คู่

     การกำหนดค่าน้ำหนักในแต่ละ Scale

ใช้วิธีกำหนดน้ำหนักสมมุติ (Arbitrary weighting) อาจเป็น 3, 5, 7 หรือ 9 ช่วงก็ได้ แต่ออสกูดเสนอแนะว่ามาตราแบบ 7 ช่วงเป็นแบบที่มีประสิทธิภาพในการวัดมากกว่า

       กำหนดตัวเลขตั้งแต่ 1-7

      

กำหนดคะแนนจุดกึ่งกลางเป็น 0 และกำหนดตัวเลข 1, 2, 3 ทั้งสองด้าน

        การวิเคราะห์หาคุณภาพ

n วิเคราะห์องค์ประกอบ (Factor analysis)

n วิเคราะห์รายข้อ เพื่อหาอำนาจจำแนก

n หาความเที่ยงของมาตรวัด โดยแบ่งครึ่ง (Split half) หรือวิธีของฮอยท์ (Hoyt's reliability) หรือวิธีสัมประสิทธิ์เอลฟาของครอนบาค (Alpha coefficient)

       การวิเคราะห์ข้อมูลจากมาตรวัดเจตคติ

      ผลจากการใช้มาตรวัดเจตคติแบบจำแนกความหมายของคำ สามารถนำมาวิเคราะห์ได้ 4 แบบใหญ่ๆ คือ การเปรียบเทียบ

n ระหว่างมาตรา

n ระหว่างองค์ประกอบ

n ระหว่างมโนมติ

n ระหว่างกลุ่ม

การวิเคราะห์เส้นภาพ (Profile) เจตคติเป็นรายมาตราและรายบุคคล

   

การวิเคราะห์เส้นภาพเจตคติเปรียบเทียบกลุ่มวงกลมและกลุ่มสี่เหลี่ยม